Ο ΗΡΑ ΕΓΙΝΕ IRA

Ο ΗΡΑ ΕΓΙΝΕ IRA

17 Ιουνίου, 2011, 2:05 πμ
Filed under: ΗΡΑΚΛΗΣ

Βασιλείς και αυλικοί πήγαν να ρίξουνε τον Ηρακλή

Η ιστορία φαινόταν ότι θα κατέληγε κάπως έτσι. Οι προειδοποιήσεις ήταν πολλές, αλλά ή δεν τις πήρανε στα σοβαρά ή νόμιζαν ότι θα νικήσουν εύκολα. Ότι θα νικήσουν τον Ηρακλή εύκολα. Αφέλεια? Εγκληματική αμέλεια? Πολύ Απέλια? Άγνωστο το τι ακριβώς έφταιξε, όμως ότι και να ήταν, όποιος και να ήταν ο ηθικός υπεύθυνος, άνοιξε το κουτί της Πανδώρας, της γριάς Πανδώρας, και από μέσα βγήκε αιματοβαμμένη ψυχεδέλεια…

Το κουβάρι του αίματος αρχίζει να ξετυλίγεται το καλοκαίρι του 2010. Τότε για πρώτη, ουσιαστικά, φορά εισάγεται στην ονειρική ποδοσφαιρική πραγματικότητα μια νέα λέξη-θεσμός, ένα νέο ιδιότυπο πρωτάθλημα, η «αδειοδότηση». Πρόκειται ουσιαστικά για νεκρανάσταση. Η αδειοδότηση είναι κάτι που συμβαίνει σε ετήσια βάση, αλλά μέχρι τότε ήταν στην ουσία ανύπαρκτη. Οι ΠΑΕ ούτως η άλλως ασελγούσαν πάνω στο κουφάρι της νομιμότητας συνεχώς, δεν είχαν πρόβλημα να το κάνουν σε απευθείας μετάδοση με εκατομμύρια θεατές, σε κλειστές αίθουσες, με σφραγισμένους φακέλους και πληρωμένα στόματα θα κολλούσαν? Η διαδικασία αδειοδότησης είχε γίνει το δικό τους λούνα παρκ, εκεί που ξεσάλωναν πραγματικά δείχνοντας και το άφθονο χιούμορ τους, αλλά και αυτό της ΕΠΟ. Φοβερές ιστορίες λέγονται για εκείνη την περίοδο. Μια φορά Άρης είχε βάλει εφημερίδες στον φάκελο αδειοδότησης (Super Aris φυσικά), ο ΠΑΟΚ τον είχε γεμίσει με γρασίδι ανεκτίμητης αξίας από την Τούμπα , ο βάζελος είχε βάλει ένα ροζ μπλουζάκι που έγραφε «Άννα σε αγαπάμε», η ΑΕΛ δείχνοντας το μεγαλείο της, την είπε σε όλους βάζοντας αλλαντικά και ο γαύρος αδυνατώντας να πιάσει το αστείο, έβαζε κάθε φορά φράγκα για καλό και για κακό.

Και τότε, στις αρχές Ιουνίου, για πρώτη φορά η λέξη έγινε θεσμός. Έγινε όπλο. Και στράφηκε εναντίον του Ηρακλή.Η αρχική απόφαση τραγέλαφος που πήρε ένας έμπορος ειδών υγιεινής από την Σουρδία, ήθελε να ρίξει τον Ηρακλή εξωαγωνιστικά στην Β εθνική, για δεύτερη φορά στην Ιστορία του. Για δεύτερη φορά άδικα. H κοινωνία εκείνη την περίοδο βρισκόταν σε λήθαργο.  Δεν είχε περάσει ούτε μήνας από την ψήφιση του 1ου Μνημονίου και την παράδοση ακόμα μιας χώρας σε ένα παγκόσμιο καπιταλιστικό μηχανισμό και ούτε ταξικός πόλεμος έγινε, ούτε τίποτα. Για ακόμα μια φορά, όπως και τον Δεκέμβριο του 2008, οι επαναστάτες αφήσαμε τα όπλα και ετοιμαζόμασταν για διακοπές.

Ένα κίνημα γεννιέται

Η μόνη κοινωνική ομάδα που βγήκε στους δρόμους ενάντια στην αδικία, ήταν ο λαός του Ηρακλή. Πάνω από 20 πορείες και μαζικές δράσεις πραγματοποιήθηκαν μέσα σε ένα μήνα, πολλές από αυτές εκτός Θεσσαλονίκης. Συγκεκριμένα η πορεία στην Αθήνα αποτελεί ακόμα μια πρωτοποριακή κίνηση των οπαδών του γηραιού και ξέρουμε πόσο πονάνε αυτά κάποιους συμπολίτες, που την βλέπουν απόλυτη πρωτοπορία.  Η αντιμετώπιση από την αστυνομία ήταν ακόμα πιο βίαιη από όσο αναμενόταν. Η πρώτη μεγάλη πορεία της Τρίτης 2 Ιουνίου,  με συμμετοχή 12.000 ανθρώπων κάθε ηλικίας, δέχθηκε 3 φορές περισσότερα δακρυγόνα από την απεργιακή πορεία της 5ης Μάη! Μηχανοκίνητοι χοίροι εφορμούσαν μέσα στον κόσμο, ενώ δεκάδες συλλήψεις πραγματοποιήθηκαν τότε και κατά την διάρκεια του μήνα. Υπήρξαν και οι στιγμές νίκης φυσικά, και στο δρόμο, αλλά τελικά και στα χαρτιά. Με λίγα λόγια ήταν ένας Ιούνιος αξέχαστος.

Το στέμμα κηρύττει ξανά τον πόλεμο

Ο σπόρος φυτεύτηκε βαθιά εκείνο το μήνα. Τόσο που κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει. Η αγωνιστικότητα στον δρόμο κατακτήθηκε μια για πάντα από τους Ηρακληδείς. Η νίκη πάντως φαινόταν ότι θα είναι προσωρινή, καθώς και η διοργανώτρια αρχή ακολουθούσε χειρότερη στρατηγική εναντίων του συλλόγου, και την διοίκηση συνέχιζαν να πλαισιώνουν άνθρωποι που χρωστούσαν λεφτά στο καφενείο της γειτονιάς τους, αλλά και η ομάδα κέρδιζε τον Ολυμπιακό Πειραιώς.

Έτσι φτάσαμε στον Απρίλιο του 2011. Η κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος είχε τελειώσει και ο Ηρακλής φυσικά δεν είχε πέσει. Η ΕΠΟ όμως ήθελε να αποτελειώσει αυτό που ξεκίνησε το 2010. Μετά από ένα όργιο σκανδάλων, μεροληπτικής συμπεριφοράς, ανύπαρκτης δικαιοσύνης, αδιαφάνειας, ελεεινών παρασκηνιακών διαδικασιών και εμφανών παρανομιών, αντιληπτών σε οποιονδήποτε, η ποδοσφαιρική μαφία αποφάσισε να υποβιβάσει τον Ηρακλή για δυσφήμηση του αθλήματος! Το κωμικό της απόφασης έδωσε αυτήν την μικρή ώθηση που χρειάζονταν ο εγκέφαλος χιλιάδων ανθρώπων, για να αλλάξει η διάθεση τους από εξοργισμένη σε «τρεχάτε να κρυφτείτε καργιόληδες γιατί το τσεκούρι είναι φρεσκοακονισμένο». Και πάλι ειπώθηκαν πολλά, αλλά ξανά δεν έδωσαν σημασία, θεωρώντας τα υπερβολές ειπωμένες εν βρασμό ψυχής. Και πάλι έκαναν λάθος. Ιστορικό μάλιστα.

Ο ανίκητος στρατός του Γηραιού

Η κυανόλευκη εξέγερση δεν άργησε να ξεσπάσει. Μαζικές διαδηλώσεις, συγκρούσεις με την αστυνομία και τους παρακρατικούς, αποκλεισμοί αεροδρομίου, λιμανιού, τραίνου, διοδίων, καταλήψεις στην ΕΤ3, σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, συναυλίες με, αμφιβόλου ποιότητας, πανκ μπάντες, μαγαζιά λεηλατημένα, χιλιάδες CD του Πασχαλίδη στην πυρά και δεκάδες άλλες δράσεις παρέλυσαν την Θεσσαλονίκη. Αυτά που πριν φάνταζαν ως αλλοπρόσαλλες απειλές οπαδών, άρχισαν σιγά σιγά να γίνονται πράξη. Το κίνημα φούντωσε. Ο κόσμος άλλωστε δεν είχε τίποτα να χάσει, η κατάσταση στην χώρα είχε χειροτερέψει, η απάθεια είχε χτυπήσει κόκκινο και η πολιτική είχε γίνει event. Κάπου εκεί άρχισε το αιματοκύλισμα. Ξεκίνησε φυσικά από το κράτος, που χτύπησε με μανία τις πορείες, συνέλαβε και φυλάκισε εκατοντάδες αγωνιστές. Το κίνημα υποχώρησε για να αμυνθεί και να ανασυγκροτηθεί, με σκοπό φυσικά να περάσει στην αντεπίθεση και να εκδικηθεί. Το θέμα δεν ήταν το ποδόσφαιρο ήδη από την προηγούμενη χρονιά. Και τότε εμφανίστηκε το ένοπλο.

Ο Ηρακλής από ΗΡΑ έγινε IRA. Ταυτόχρονα με τις ασταμάτητες πορείες, μικρές ομάδες οπαδών εξοργισμένες από την όλο και κλιμακούμενη καταστολή, αλλά και από την ατιμωρησία και τον βιασμό κάθε έννοιας δικαιοσύνης από το κράτος και την ΕΠΟ, άρχισαν να προμηθεύονται όπλα και να οργανώνονται. Φυσικά στο στόχαστρο μπήκε και η ΕΠΟ από τις πρώτες κιόλας μέρες. Όσοι είχαν εμπλακεί με τον ένα ή τον άλλον τρόπο στην καταδίκη του Ηρακλή, ήρθαν αντιμέτωποι με τις συνέπειες των πράξεων τους. Τα τυχάρπαστα ανθρωπάκια, νάνοι μπροστά στον Ηρακλή, που αποφάσισαν να παίξουν με το παρών και το μέλλον  του συλλόγου, έπαθαν αυτό που τους άξιζε, και αυτοί και τα σόγια τους. Τύποι όπως ο Πιλάβιος, ο Σμαϊλλης, ο Πάλλης, ο Δημητρίου, ο Πολατιάν, ο Τριτσώνης, αλλά και παπαγαλάκια που έσκουζαν από συχνότητες όπως της ΕΡΑ σπορ, ήρθαν αντιμέτωπη με μια μοίρα σκληρή, κοφτερή, καυτή και τελικά σύντομη. Απαγωγές, βασανιστήρια, ακρωτηριασμοί, δηλητηριάσεις και αποκεφαλισμοί, μπήκαν πλέον στο καθημερινό μενού μιας χώρας που σοκαρισμένη παρακολουθούσε τα δρώμενα. Παγιδευμένα αυτοκίνητα με εκρηκτικά, επιθέσεις αυτοκτονίας και αεροπειρατείες, διέλυσαν κτήρια, γήπεδα, υποδομές, ξενοδοχεία που πραγματοποιούνταν συνέδρια και όποιο άλλο χώρο θεωρούσαν ασφαλή τα λαμόγια της ΕΠΟ και της σούπερ λιγδ. Εκατοντάδες οι νεκροί.

Μετά η οργή στράφηκε σε αυτούς που από μέσα έβλαψαν τον σύλλογο.  Όσοι ενεπλάκησαν ανα τους καιρούς με την ΠΑΕ Ηρακλής άρχισαν να εξαφανίζονται ο ένας μετά τον άλλον. Μυτηλιναίοι, Σπανουδάκηδες, Πολύκαρποι εξαερίστηκαν. Αυτοί που πρωτοστάτησαν εκείνες τις κρίσημες μέρες είχαν την τιμητική τους. Τα πτώματα των Πασχαλίδη και Τάκη αφού διαπομπεύθηκαν στους δρόμους της πόλης, κρεμάστηκαν στον Λευκό Πύργο.  Χιλιάδες κόσμου διασκέδασαν από κάτω με εκατοντάδες σούβλες, άπειρες μπύρες και τον Πασχάλη Τερζή να δίνει τον ρυθμό. Η οργή δεν καταλάγιασε όμως εκεί.

Ακολούθησαν χτυπήματα πράξεις εκδίκησης στις αστυνομικές δυνάμεις. Το κράτος, σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης πλεον, έβγαλε τα φίδια από τις τρύπες τους για να βοηθήσουν, εκατοντάδες εθελοντές συμπολίτες έτρεξαν να συνδράμουν στο πλευρό της τάξης. Αλλά και αυτούς τους παρέσυρε η οργή. Το αίμα έβαξε κόκκινη όλη την επικράτεια. Ανατινάξεις τμημάτων, δολοφονίες οργάνων και χαφιέδων, πάντα με εντυπωσιακό τρόπο και ultras mentality. Χιλιοτραγουδισμένη είναι πλέον εκείνη η τρομερή τακτική, με το ατσαλένιο κοφτερό σύρμα που απλώνονταν κάθετα στο δρόμο, στο ύψος του κεφαλιού και οι επερχόμενοι Δίας αποκεφαλίζονταν σε κλάσματα δευτερολέπτου και οι καβαντζωμένοι οπαδοί σήκωναν και τα 2 χέρια μαζί φωνάζοντας όλε. «Τρέχει ο μπάτσος με την μηχανή μπροστά, ούτε βλέπει που θα πέσει, το κεφάλι θα απωλέσει, θα το πάρει για μπάλιτσα μια γριά», αξέχαστο hit που πλέον διδάσκετε στα αυτόνομα δημοτικά της Τριανδρίας.

«Καλώς ήρθατε στην Ελεύθερη Θεσσαλονίκη» 

Έχοντας σαφή στόχευση, ευφάνταστο επιχειρησιακό πλάνο και πάνω απ’ όλα δίκιο, το αντάρτικο δεν άργησε να κερδίσει την συμπάθεια του κόσμου. Χιλιάδες λαού πανηγύριζαν τα χτυπήματα και διαδήλωναν συχνά υπέρ του IRA. Η βίαιη καταστολή το μόνο που κατάφερνε ήταν να γιγαντώνει το κίνημα και να ωθεί τους ανθρώπους που έβλεπαν ότι το σύστημα δεν επρόκειτο να τους δώσει περιθώριο, ούτε τον Ηρακλή να ξαναδούν, ούτε μια αξιοπρεπή ζωή να ζήσουν, να κατατάσσονται κατά δεκάδες στις μονάδες του επαναστατικού στρατού. Και όχι μόνο από φιλάθλους του Γηραιού. Μια συμπάθεια που πάντοτε υπέβοσκε για το ποδοσφαιρικό τμήμα του Ηρακλή, για δήθεν όμως λόγους, πήρε ουσιαστική και έντονη διάσταση. Εθελοντές από όλο το κόσμο ήρθαν να συνδράμουν στην εξέγερση. Ακόμα και τώρα τραγουδιούνται αντάρτικα άσματα για τα τάγματα της Μάιντζ, της Ράγιο Βαγιεκάνο και του Αιγάλεω, που έδωσαν την ψυχή τους στον αγώνα. Το διαδίκτυο έπαιξε και αυτό το ρόλο του. Το βίντεο πχ στο οποίο βάζουν το κεφάλι του Μπέου στον κώλο του Πιλάβιου, είχε ξεπεράσει σε views ακόμα και τον Justin Bieber! Η παγκόσμια αλληλεγγύη ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Εκατομμύρια άνθρωποι προεγγραφόντουσαν κάθε χρόνο για διαρκείας και η φιγούρα του Τσε είχε αντικατασταθεί από την, σαφώς πιο επαναστατική και καλοκουρεμένη, δαφνοστεφανωμένη κεφαλή του Βάσια. Ο κομαντάντε Σάββας έγινε και αυτός παγκόσμιο σύμβολο της αντίστασης.

Το κίνημα δεν άργησε να ελευθερώσει κάποιες περιοχές. «Καλώς ήρθατε στην Ελεύθερη Θεσσαλονίκη»  έγραφε το τεράστιο μπλε γκράφιτι στην Ροτόντα. Το μισό κέντρο, η αρχή της Άνω Πόλης, οι Σαράντα Εκκλησιές, η Τριανδρία, η αρχή της Παπάφη και φυσικά τα πανεπιστήμια, αποτέλεσαν την αυτόνομη επαρχία του Ηρακλή και όλων των ελεύθερων ανθρώπων. Τριγύρω επικρατούσε μια γκρίζα μιζέρια. Και κόμπλεξ. Αλλά μέσα ο αέρας ήταν διαφορετικός. Ελευθεριακά σχολεία και κολεκτίβες, ακαδημίες του Ηρακλή και μπουτίκ, έδιναν τον τόνο σε μια μοναδική κοινωνία που τα τσιγάρα στρίβονταν μόνα τους και όλα τα φάουλ πήγαιναν στο γάμα.

Όσον αφορά την ομάδα και εκείνη με την σειρά της μεγαλούργησε. Ούτε συζήτηση για το ποια ήταν η πιο καυτή έδρα του πλανήτη. Το Καυταντζόγλειο κατεδαφίστηκε και την θέση του πήρε το επιβλητικό «Κεμάλ Ατατούρκ», που ονομάστηκε έτσι για να ολοκληρωθεί το παζλ των σουρεαλιστικών απαιτήσεων στις αρχές του αγώνα. Πιο πριν ο Ηρακλής φυσικά και είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα Μακεδονίας. Στην Σούπερ Λιγδ αρχικά δεν ήθελαν να ξανακούσουν το όνομα της ομάδας που τους αποδεκάτισε και τους κατάντησε να συναντιούνται συνωμοτικά σαν μασόνοι που είναι. Αργότερα αλλαξοπίστησαν και παρακαλούσαν. Ήθελαν και τον, εις βάρος τους, κύκλο της βίας να κλείσουν, αλλά και να εκμεταλλευτούν την παρουσία της πιο επαναστατικής ομάδας του πλανήτη. Πολλοί είχαν μετανοιώσει πικρά τις αποφάσεις που τόλμησαν και πήραν το μακρινό 2011. Τώρα όμως ήταν πολύ, πολύ αργά. Ο Ηρακλής ήταν παγκόσμια ομάδα. Έπαιζε όπου ήθελε. Οι φίλαθλοι είχαν δύο πράγματα να τους απασχολούν. Την διαφύλαξη της Ελεύθερης Θεσσαλονίκης και την προετοιμασία για τον εορτασμό των χιλίων χρόνων της ομάδας, που γιορτάζονταν σε ετήσια βάση από την έναρξη της αντίστασης και μετά. Μαντέψτε ποιο ήταν και είναι το κεντρικό σύνθημα…

70 Σχόλια

70 Σχόλια so far
Σχολιάστε

RSS feed for comments on this post. TrackBack URI